Gelukkig nieuwjaar

Het is pas september, maar wij zitten in een soort nieuwjaarsroes. Goede voornemens. Andere gewoonten. Nieuwe kleren. La rentrée, heet deze periode in Frankrijk. Her-intreden, letterlijk. Wij, mijn dochter R. en ik, treden her in. Ik in het leven in Nederland, R. in het schoolritme. 

Dat schoolritme is héél anders dan in de Franse Pyreneeën. Daar was het: om kwart over acht in de auto, om negen uur op school, drie gangen lang lunchen in de schoolkantine, na school naar de opvang (kon je mooi even je huiswerk maken) en rond half zeven thuis. Hier: om kwart over acht lopend naar school, die om half negen begint en om twee uur uitgaat. Elke dag! Dan nog wel even iets eten, want voor de boterhammen in het schooltrommeltje worden krap vijftien minuten uitgetrokken. Maar daarna heb je dus eigenlijk gewoon weer vakantie, in de ogen van R. Elke dag! En nauwelijks huiswerk! 'Nederland is de hemel', verzucht ze meer dan één keer. 

Zelf heb ik dat Nederlandse leven altijd gerelativeerd. Ik heb al eerder in dit dorp gewoond, zij het niet in dit huis. Ik zat ooit op diezelfde school, al waren de schooltijden toen minder vakantie-achtig. 

Mijn eigen ritme is ook drastisch veranderd. Geen fulltime baan met een bedrijf(je) ernaast, alleen maar zorgtaken. Zorgtaken zijn ook werk, alleen kun je ze grotendeels zelf indelen. Het huis moet schoon en aan kant, maar het is een modern huis zonder spinnenwebben en niemand komt hier met modderlaarzen binnen. De was moet gedaan, het eten gemaakt, de boodschappen gehaald. Niet echt een dagtaak, alles bij elkaar. 

De dagtaak, dat is mijn moeder. Ze is 92 en ze vergeet alles. Echt alles. Behalve op heldere momenten, die meestal totaal onverwacht komen. Ik lees boeken over haar ziekte, die vroeger 'kinds' werd genoemd. Kinds, dat had je niet, dat was je. Maar verder is het best een adequate aanduiding. Net als bij jonge kinderen functioneert bij mijn moeder meestal alleen nog het onderbrein, het emotionele stuk, het gedeelte waar denken en kiezen nog niet - of niet meer - in voorkomt.

Mij maakt dat niet uit, hoor. Ze is nog steeds mijn moeder, en we houden van elkaar. Opeens leven we samen als een bejaard echtpaar na een lang en gelukkig huwelijk: elkaar niets meer te zeggen, maar steeds opnieuw blij elkaar te zien. 

Morgen is er een 'nieuwjaarsreceptie' op de school van R. We wensen elkaar een goed nieuw schooljaar. Wat een leuke gewoonte, denk ik bij mezelf. Maar mijn moeder kijkt op naar de grote letters van haar alzheimerklok, en zegt: 'Dat kan niet, het is pas september.'

Oja. September. Wind, wolken, regen. Echwel hemels.