Gepuzzel

Mijn moeder doet veel moeite om te bedenken wat ze zojuist gedaan heeft, of wat ze straks gaat doen. Het zijn vruchteloze pogingen. Meestal dan. Ze wéét gewoon niet meer wat ze gegeten heeft tussen de middag. En ze krijgt het menu voor het avondeten niet meer op een rijtje, al haalt ze alles uit de (koel)kast. En al ligt er in die koelkast af en toe ook een kookboek.

Wel heeft ze een innerlijke wekker die afgaat rond half vijf. Dan moeten er aardappels geschild worden. Ik maak daar best vaak gebruik van, waarmee ik bedoel dat ik van tevoren een bak met aardappels en een schilmesje op de keukentafel zet. Rond vijf uur tref ik ze altijd geschild en onder water aan. Zo blijven we allebei zen.

Totdat na het eten de tv aan gaat. Die gaat standaard op Omroep Zeeland, maximum volume. Omroep Zeeland herhaalt alles na een uurtje nog maar eens. En nog maar eens. 'Ha', zegt mijn moeder keer op keer, 'het nieuws, dat heb ik nog niet gezien.' We hebben al geopperd, onder broers en zussen, dat het abonnement op de PZC wel opgezegd kan worden - iedere dag dezelfde krant zou haar totaal niet storen. Maar dat was een grapje, uiteraard. Want de puzzels, die doet ze elke dag trouw. En opvallend genoeg komt ze daarmee een heel eind.

Zo verraste ze ons ook toen we aankondigden een weekend naar Monnickendam te gaan. 'Helemaal naar Noord-Holland? Dat is een eind, hoor!' Terwijl ze bij mijn weten nog nooit in Monnickendam is geweest.

Het hoofd van mijn moeder, het blijft een raadsel. De moeilijkste puzzel van allemaal.