Schaapjes in wolken

Wat een spektakel! Schaapjes in de wolken, hun hoeven verdwenen in de mist. De oranje plastic afrastering zat onder de dauw, het leek zowaar een halloween-decor. De horizon kreeg lasagne-laagjes: zwart land, streep mist, donkere duinen, lichte lucht. Uitbundig zonlicht door glinsterende herfstblaadjes. 

Dankzij mijn bejaarde hond kom ik best vaak buiten op tijden dat ik het liefst in bed zou blijven, of kruipen. Zoals vanmorgen. Ik keek mijn ogen uit.

Daarna begon de dag. Regeldingen. Moeders op tijd in haar busje. Contracten. Afspraken. Deadlines. Pfff. Maar ook de vraag van mijn dochter of we halloween konden vieren, 'zoals thuis'. Het is waar, in Frankrijk vierden we dat, zij het zonder bloedvergieten. Om ons heen was het de tijd van allerzielen, bolchrysanten alom, begraafplaatsen werden festivalterrein. Wij hadden heel lang geen overleden familieleden in de buurt, op de begraafplaats van ons dorp hadden we feitelijk niks te zoeken (al gingen we er toch altijd even naartoe).  

Maar wij maakten een soort Mexicaanse ofrenda. Op de schoorsteen boven de houtkachel. Misschien zou ik het het beste kunnen omschrijven als een herfsttafel met foto's van overleden familieleden. Eerst een fijn kleed in rode en oranje tinten. En dan alles wat we mooi vonden erbij. Vaasjes. Takjes. Bloemetjes. Een uitgeholde pompoen. Lichtjes uiteraard. Halloween, dat was familie, warmte, liefde. Een voorschot op kerst.

Om het toch een beetje spannend te maken, hingen we buiten, op het terras, de spinnenwebbendraden uit de winkel. Zelfgemaakte bordjes met pijlen die wezen naar 'het behekste huis' en de 'spookweg'. Een vogelverschrikker. Twee poppenbeentjes ondersteboven in een bloempot. Dat soort dingen. En dan haalde ik het spookkostuum uit de kast, waarin mijn dochter naar de optocht ging die de winkeliers hadden georganiseerd: un bon-bon ou un sor-ti-lège (een snoepje of een toverspreuk).

Natuurlijk maken we er vanavond ook een feestje van, voor mijn meisje en haar vriendin. Met feest-eten: groene muffins, knakworst-vingers, mini-pizza's als zombiehoofdjes met kaasverband erom, wormentoetjes. En misschien geven de buren wel een snoepje als ze aanbellen in hun griezelige outfits. Maar met die ofrenda heb ik moeite, gek genoeg. De familiefoto's bleven in Frankrijk. Familie is hier gewoon om ons heen. Waarom leven met de doden als je kunt leven met de levenden? 

Sorry jongens. Volgend jaar zijn we er weer.