Boven het maaiveld

Die hondenkwesties (er waren er meer, de dierenbescherming is ook al een keer gewaarschuwd omdat ik Mimosa aan een paaltje aan de overkant van de weg had gebonden, bij de Jumbo, in plaats van aan het 'officiële' haakje) houden me bezig. Sterker nog, ze hebben me nogal ontmoedigd voor het leven in Nederland. Zucht. Het is echt een goed land hoor, prima zelfs, zeker in ons mooie Walcherse dorp... maar er is zo weinig persoonlijke ruimte. Niet eens zozeer fysiek (dat ook natuurlijk), maar zo akelig veel belangstelling voor andermans manier van doen. Overal moet iets van gevonden, en ja, dan ook gezegd worden. Al gek genoeg, zoiets? Maaiveld?

Het maaiveld is hier ook overal zichtbaar, misschien is dat het. Rondom kun je zo ver kijken als je wil. Ik liep tussen een geploegd stuk land en een veld met wintertarwe door, en ik zag een molen met draaiende wieken. Een lichtmast bij een sportveld. Een kerktoren. Een ietwat verzakte betonnen bunker met plattelands-graffiti (een hart, een kruis). De Vlissingse torenflats. Eén van de fotogenieke bakstenen huisjes op de duinen bij Dishoek.

Want we kijken tot aan de duinen natuurlijk. Als we op vakantie waren (meestal in Nederland), zei mijn moeder het altijd een paar keer per dag: ik mis de duinen. Het kader, zeg maar. De grens. Het afgebakende land. 'Ons' en 'zij'. Dat heb je in de Pyreneeën trouwens ook. Je kunt hier en daar best ver kijken, maar altijd blijft deze vallei die van ons, en met de volgende hebben we weinig of niets te maken. 

Heel even dacht ik onder de diffuse zon trouwens het punthoedje van de Pic du Gar te zien. En verderop de stompe top van de Pic du Midi. Maar nee, het waren donkere wolken die opkwamen uit zee.